Kategorie
#Ludzie: Z historii PIONIERa

Projekt NewMAN

Zastosowanie nowoczesnej technologii zapewniło również integrację połączeń pomiędzy zespołami badawczymi wykorzystującymi różne dziedziny nauki.

Jednym z głównych paradygmatów budowy i modernizacji ekosystemu PIONIER/MANy było oferowanie prawdziwie szerokopasmowego dostępu dla środowiska naukowego. Szczególną rolę w tym zakresie odgrywały MANy. W tamtym czasie borykały się one z problemami związanymi z niewystarczającą infrastrukturą informatyczną, co znacznie utrudniało realizację zaawansowanych usług teletransmisyjnych na potrzeby środowisk naukowo-badawczych i akademickich. Rozwój sieci MAN miał zapewnić jednostkom naukowym, rozlokowanym na terenie całego kraju i obsługiwanym przez te sieci, dostęp do nowoczesnej i bezpiecznej infrastruktury sieciowej, jej uspójnienie pod względem technologicznym oraz zwiększenie przepustowości sieci.

Biorąc pod uwagę światowe tendencje w zakresie rozwoju usług naukowych sieci szerokopasmowych oraz wypracowane równolegle rozwiązania paneuropejskiej sieci Géant2 i Géant3, w ramach Konsorcjum PIONIER wytypowano kierunki rozwoju sieci MAN, których najważniejszymi elementami było zastosowanie interfejsów 1 i 10 Gigabit Ethernet na dostępie do sieci i 10 Gigabit Ethernet w szkielecie oraz wykorzystanie technologii MPLS do celów realizacji zaawansowanych usług sieciowych.

Dzięki zrealizowanemu w latach 2009-2012 projektowi NewMAN, sprzętowo doposażonych zostało 21 środowiskowych teleinformatycznych sieci nauki. Stało się to dzięki zakupowi i wdrożeniu w sieciach MAN, 153 przełączników szkieletowych i 278 przełączników dostępowych, wykorzystujących wskazane wyżej technologie. Sumarycznie wdrożono 2 608 interfejsów 10 Gigabit Ethernet oraz 16 680 interfejsów 1 Gigabit Ethernet o imponującej łącznej przepustowości sieci na poziomie 42 760 Gbit/s, liczonej jako iloczyn zakupionych portów i prędkości portu liczonej w Gbit/s. Dodatkowo wdrożony został 80-kanałowy system transmisyjny nowej generacji, wyposażony w elementy przełączające ROADM, w konfiguracji umożliwiającej uzyskanie funkcjonalności CDC (ang. Colorless, Directionless, Contentionless) i pozwalający na uzyskanie pełnej przepustowości systemu transmisyjnego pomiędzy dowolnymi MANami. Sieć transmisyjna została również w pełni skompensowana dyspersyjnie, co umożliwiło zmaksymalizowanie zasięgu pomiędzy dowolną parą transponderów w sieci szkieletowej. Tak skonfigurowany system umożliwił zmianę połączeń w warstwie DWDM, każdą dostępną w kręgosłupie światłowodowym ścieżką na terenie kraju, bez konieczności regeneracji sygnału transmisyjnego. System transmisyjny posiadał również funkcjonalność GMPLS, pozwalającą na zachowanie spójności technologicznej z przełącznikami MPLS. Umożliwiał on także zastosowanie na terenie kraju transponderów koherentnych pracujących z prędkościami powyżej 10 Gigabit, np. 100 Gigabit. Tak wyposażona sieć stanowiła bazę rozwojową dla prac nad Internetem Przyszłości, realizowanych zgodnie z zaleceniami Komisji Europejskiej.

W czasie trwania projektu dochodziło do zmian rozwojowych w jednostkach macierzystych beneficjentów oraz w jednostkach naukowych dołączanych do sieci MAN (np. nowe lokalizacje, nowe budynki), a także pojawiły się nowe generacje urządzeń, oferujące zwiększoną funkcjonalność przy mniejszym koszcie zakupu. Ze względu na konieczność dopasowania do zmieniających się realiów, jak również optymalnego wykorzystania środków przeznaczonych na rozbudowę tych sieci, celowa stała się modyfikacja Studium Wykonalności projektu NewMAN. W efekcie tych zmian doszło do zwiększenia liczby koniecznych do zainstalowania węzłów sieci miejskich w postaci przełączników szkieletowych i przełączników dostępowych, co z kolei pozwoliło na wykorzystanie w rozbudowywanych sieciach MAN najnowszych mechanizmów obsługi ruchu typu multicast. Dodatkowo, ze względu na zapewnienie kluczowego, niezawodnego dostępu do światowej sieci Internet, a także możliwość szybkiej rozbudowy punktów wymiany ruchu z innymi operatorami zagranicznymi i krajowymi, konieczne stało się dodanie na styku z systemami transmisyjnymi sieci PIONIER dwóch niezależnych przełączników wyposażonych tylko w interfejsy 10 Gigabit Ethernet. Istotnym elementem było wyposażenie sieci MAN, jak również sieci PIONIER, w ten sam homogeniczny system MPLS, gwarantujący możliwość zestawiania usług pomiędzy użytkownikami końcowymi niezależnie od ich lokalizacji w kraju.

Dzięki rozbudowie infrastruktury sieciowej rozszerzono możliwości podłączania kolejnych jednostek naukowych do środowiskowych sieci naukowych MAN oraz umożliwiono podłączonym już jednostkom naukowym korzystanie z łączy o wyższej przepustowości. Dzięki nowoczesnym technologiom nastąpił również wzrost poziomu niezawodności funkcjonowania sieci miejskich MAN i centrów KDM, a infrastruktura sieciowa umożliwiła jednostkom naukowym podłączonym do sieci miejskich MAN prowadzenie badań wymagających dostępu do Internetu i przesyłania informacji o najwyższych światowych parametrach. Realizacja projektu NewMAN stworzyła również możliwości uruchamiania najbardziej zaawansowanych, najbardziej nowoczesnych technologicznie usług teletransmisji dla środowiska nauki. Usługi te stały się podstawą do tworzenia zaawansowanych serwisów, usług opartych o sieci komputerowe czy szeroko pojęte systemy informatyczne, jak chociażby usługi powstałe w wyniku realizacji projektu PLATON.

Katarzyna Siudzińska, Robert Pękal